Το 2002 ο Βραζιλιάνος Alfredo Moser συνέλαβε την ιδέα. Το 2011, φοιτητές του ΜΙΤ τη μελέτησαν και τελειοποίησαν και τον ίδιο χρόνο ο Φιλιππινέζος Illac Diaz, ανέλαβε να φωτίσει τις σκοτεινές παραγκουπόλεις της Μανίλα, ταυτόχρονα να ανακυκλώσει τα άπειρα πλαστικά μπουκάλια νερού.

Για να τη διαδώσει δημιούργησε τη μη κερδοσκοπική οργάνωση “My Shelter Foundation” , που προωθεί την καμπάνια Ένα λίτρο φως ( “Isang Litrong Liwanag”) και αξιοποίησε το YouTube, με την ανάρτηση ενός video! Λαμπρή (στη σύλληψη και την τελική απόδοση), εξαιρετικά απλή (στην κατασκευή της) η ιδέα ήδη φωτίζει χιλιάδες σκοτεινές παράγκες (κατοικίες και καταστήματα) κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κι αυτό γιατί αξιοποιεί τις δυνατότητες του ήλιου, για να τις φτάσει εκεί όπου πριν δεν έφταναν.

Το μπουκάλι γεμάτο νερό, στο οποίο προστίθενται μερικές κουταλιές χλωρίου (ώστε να αποτραπεί η δημιουργία χλωρίδας), «εμφυτεύεται» στις μεταλλικές (κατά κανόνα) στέγες. Έτσι, επιτρέπει να μπει στο χώρο φυσικό φως, κυρίως, όμως, το διαθλά, παρέχοντας φωτισμό αντίστοιχο μιας λάμπας 55 watt !

Σε μια χώρα, όπου η παροχή ρεύματος σε πολλές περιοχές, δεν είναι διαθέσιμη ή είναι αναξιόπιστη και, οπωσδήποτε, απαγορευτικά ακριβή, η ιδέα κέρδισε πολλούς φίλους, ακόμη και τις αρχές της Μανίλας που την υποστήριξαν ένθερμα, καθώς στην πρωτεύουσα των Φιλιππίνων και τα περίχωρά της, η Αρχή Ηλεκτρισμού υπολόγισε το 2009 σε 3 εκατομμύρια νοικοκυριά δίχως ρεύμα. Το 2012, ένα εκατομμύριο απ’ αυτά, υπολόγισαν πως διέθεταν τουλάχιστον ένα «ηλιακό μπουκάλι» με τη διάρκειά ζωής του να υπολογίζεται σε 5 έως 10 χρόνια.

Η ιδέα μεταδίδεται με ταχύτητα στην Ινδία, στην Ινδονησία, στην Αφρική, όπου ζουν 800 εκατομμύρια άνθρωποι σε παραγκουπόλεις. Οι άνθρωποι αυτοί αποκτούν μια προσιτή πηγή του φωτός, κρίσιμη για την εκπαίδευση στο σπίτι, για την προσωπική ασφάλεια και την υγεία, αλλά και με μηδενικό αποτύπωμα άνθρακα, χάρη στην επαναχρησιμοποίηση των πλαστικών φιαλών, η οποία αποτρέπει τη μόλυνση εδαφών και ωκεανών.

Πηγή: tee.gr